Als heel het leven een soort verzinsel is, dan kunnen er nog wel een paar bij. Toch?
Een paar franjes of zo. De lezer zelf mag uitmaken wat echt is, en wat franje.
Henri Corbin is een Frans geleerde (gestorven in 1973) die op en neer reisde tussen Parijs en Teheran. Hij was bevriend met Carl Jung en ze spraken elkaar jaarlijks op een feestje in Eranos, een plaats aan een prachtig meer in het zuiden van Zwitserland. Ze waren daar onder vrienden en ze genoten ervan. Ik las zijn boeken toen ik op reis ging van Amsterdam naar het land van de Catharen in de zomer van 1967 (ik was dus 20 en door een wonder geslaagd voor mijn gymnasium).
Corbin had grote liefde voor net zo’n groep als de Catharen in Arabie: de Ismaili. Voor mij gaf dat een grote herkenning: de Catharen waren niet de enigen die anders waren dan anderen en die daar alles voor over hadden. De dogmatieke orthodoxen onder de christenen en de moslims zagen hen en hun extreme ideeën niet zitten en wilden hen uitroeien. Zoiets lukt natuurlijk nooit ook al verbrand je ze. Martelaren hebben vaak het eeuwige leven.
Waarom vertel ik dat? Omdat ik er op deze reis achter kom dat ik geen behoefte heb aan vakantie, vermaak, rust, alleen zijn of wat dan ook. Het gaat mij eigenlijk alleen om wat die mensen ook dreef: het geheim van het leven nader te onderzoeken. Alles of niets. Het gaat er mij steeds minder om het te vinden, want dan is het geen geheim meer. Een geheim is pas leuk en spannend zolang het een geheim is. Toch? Dus liefst moet het een groot geheim zijn.
Corbin hield daar ook van en heeft duizenden teksten nageplozen in het Perzisch en Arabisch om het uit te zoeken en er dan wat over te kunnen vertellen op die Eranos-bijeenkomsten, natuurlijk onder het genot van een goed glaasje wijn.
Al die teksten staan nu op het internet . Een van de mooiste vind ik het ‘Rituaal van de Graal’
(zie inspiratieblog). Hij kon het zo vertellen dat het ‘net echt’ was.
Daarover had hij ook een mooie theorie bedacht – of gevonden (wie zal het zeggen?) .
Volgens Henri hebben we niet alleen met de gewone werkelijkheid te maken, maar ook met een andere werkelijkheid, waarvan je nooit weet of het nu echt waar is, of alleen symbolisch is bedoeld.
Die wereld noemde hij de ‘Mundus Imaginabilis’ (het latijn maakt het spannender en echter).
Over die wereld heb ik op mijn reis naar het midden van Frankrijk drie dagen lang gesproken met mijn nieuwe vriend en compagnon (ook onder het genot van een paar glaasjes wijn).
Hij is professor, al weet hij dat goed te verbergen. Wij hebben verrassend veel affiniteit met elkaar, zodat hij niet meteen in slaap valt als ik het weer eens over Jemen, Saint Germain, de Ismaili of de Godsvrienden heb. We hebben zelfs besloten er samen een boek over te gaan schrijven.
Dus ik ben naar de Elzas gegaan (op aanraden van mijn compagnon) om daar op zoek te gaan naar onze tweede hypothese over de verblijfplaats van die geheimzinnige ‘Gottesfreund aus dem Oberlande’. Ik dacht dat zijn geheim gehouden hermitage zich in midden Zwitserland bevond;
hij dat het op de grens tussen de Elzas en de Vogezen was.
Wat doe je dan als vrienden: hij gaf mij gelijk en ik probeerde het vriendelijk te houden door ook hem gelijk te geven.
Nou dat is gewoon gelukt en we zijn het redelijk eens geworden: het eerste deel van zijn leven plaatsen we in Zwitserland – en nadat de confrontaties daar waren uitgebroken tussen de edelen en de opkomende vrije burgers (de slag bij Sempach in 1386) hield hij het daar voor gezien en vertrok hij naar de bergtoppen boven Colmar.
Dat gaat nu uitgewerkt worden en er wordt een mooi boek van gemaakt.
Past ook meer in de geest van Europa: ieder land draagt zijn steentje bij.
Hij wil het meteen in vier talen gaan uitgeven.
Engeland verdient het eigenlijk het minste, behalve als ze er uiteindelijk toch in blijven.
We vertalen het niet meteen in het Russisch! Die drijven de Mundus Imaginabilis veel te ver door met hun fake news over de MH 17. Hoe durven ze! Pas als ze dat allemaal toegeven kunnen ze netjes om een vertaling in het Russisch vragen.
Maar goed: voor Jean Paul alleen op reis is dus geen vakantie! Eigenlijk begrijp ik de sanyassins nu beter: na je zeventigste voel je dat de tijd niet eindeloos doorgaat. Als er nog dingen zijn die je echt wil, moet je die nu gaan doen. Lijstjes met ‘dromen’ zijn natuurlijk flauwekul. Uitstel van executie!
Wat wil je echt? Daarvoor moet je gewoon een paar dagen alleen zijn en geconfronteerd worden met je sterfelijkheid. Daarvoor waren deze luttele tien dagen al heel goed. Iets wat ‘wel leuk’ is of
‘wel interessant’, daar heb je natuurlijk niets aan. We worden allemaal omgeven met mensen die daarmee bezig zijn en daar ook voldoende aan (lijken te) hebben.
Ik zei daar als trainer altijd van: je kunt de gehele wereld bedriegen, maar niet jezelf.
Maar sommige mensen kunnen dat toch (of zou het 99 % zijn?).
Morgen meer, anders wordt het te lang.